De slotceremonie 😎

We staan redelijk fris op om aan de lange reisdag richting Nederland te beginnen. Even een zogenaamd continental breakfast en dan de laatste dingetjes inpakken. Keurig een uur te vroeg zijn we klaar. “Wat doen we met de brandstof”’ vraag ik aan Renée. De tank is bijna leeg. Dat is redelijk gunstig voor onze knip omdat we een prijs hebben afgesproken van $55 om de hele tank te vullen tegen de prijs van de eerste dag van de verhuur, dus zo min mogelijk erin laten zitten is een sport. Het laatste stukje van Cascade Locks naar Portland begon het lampje te branden, maar het display geeft aan nog 55 mijl te kunnen rijden, dus normaal gesproken moeten we het wel kunnen halen. Om zonder brandstof van de weg gesleept te worden is geen optie. Ik kan daar gillend van wakker worden ‘s nachts :) De brandstof prijzen zijn een cent of 10 gestegen dus gaan we ruim binnen lopen met deze deal. Het is wel een zenuw klusje, de laatste 16 mijl naar de luchthaven leg ik af met een rood hoofd en een natte rug. Dan nemen we ook nog een verkeerde afslag, waardoor het nog spannender wordt. Maar we halen het dus zorgen voor niks.
Bij aankomst wordt de auto elektronisch gescand, de papieren nagekeken en klaar. Wij maken nog wel even een opmerking over de verfvlekken die we gevonden hebben in deze nieuwe auto, maar dat wordt weggewuifd. ‘No problem’ zegt de dame. Het busje wat ons naar de luchthaven brengt is half vol. Bij de luchthaven nemen we even roerend afscheid van de driver en nu begint het lange wachten. We zien op de borden dat de balie van Icelandair om half één open gaat en het is nu half elf, dus twee uurtjes om ons voorbereiden op de incheck. Dat is altijd een avontuur apart in de VS. We hebben alles zorgvuldig gewogen met onze digitale weegschaal maar het blijft spannend omdat we altijd op de grens zitten met onze camping uitrusting aan kilogrammen. Onze digitale  weegschaal geeft aan dat de koffer van Renée 2 ons te zwaar is en de koffer van Thomas 4 ons. We gokken dat dit te doen is. We hebben ook al meegemaakt dat hij thuis te zwaar is en op de luchthaven kon er nog wat bij.
Dus een beetje willekeur is er altijd. Ik begin maar met het schrijven van de belevenissen van de laatste dag, daardoor vliegt de tijd. We zien ook al een uur voor de balie opengaat dat de eerste gasten zich melden voor Icelandair en neerstrijken op de grond. Waarschijnlijk bang om het vliegtuig te missen. Als het kwart over twaalf is lijkt er beweging te komen bij de baliemedewerkers. Er wordt van alles omgeroepen wat we nauwelijks kunnen verstaan maar het lijkt erop dat we onze koffers kunnen gaan inleveren. De familie die al een uur over de grond kruipt mag uiteraard het eerst. We sluiten keurig aan en zijn redelijk snel aan de beurt. De baliemedewerker vraagt aan mij om de koffer van Renée op de schaal te plaatsen. 1.4 kg te zwaar roept het balie figuur. Dat lijkt ons totaal onmogelijk, zulke verschillen hebben we nog nooit gehad. De koffer komt terug en er moet het een en ander uit. Nu de koffer van Thomas roept het figuur en deze is ook wat te zwaar maar komt door de censuur. Onvoorstelbaar de koffer van Thomas was bij onze weging zwaarder als de koffer van Renée. Er zat zeker drie ons verschil in.
We maken de koffer open, halen er een paar T shirts en een handdoekje uit, zeker 4 ons. Nu komt de koffer wel door de censuur, er is zelfs nog 800 gram over. Om je rot te lachen, maar vervelend voor de mensen die achter je staan te wachten en een gezicht naar ons trekken van “had je dat thuis niet beter kunnen wegen”, terwijl we al jaar en dag steevast met een weegschaal in het rond vliegen.
Maar deze hobbel is genomen, al lijkt het erop dat we voortaan steevast minimaal anderhalve kilogram minder in onze koffers moeten doen om deze escapades te ontlopen. Dan door naar de security. De rij is kort, dus zijn we redelijk snel aan de beurt. Schoenen uit, laptop en tablet uit de tas, telefoon en vloeistoffen in een bak; in totaal hebben we 7 bakken in gebruik. Ook dat vinden de wachtenden achter ons geen succes en ze informeren voorzichtig of we voor ons werk reizen met zoveel spullen. We leggen uit dat we ons hele huis en huisraad bij ons hebben in de vorm van een tentje en dat het nogal wat tijd kost om alles zorgvuldig te verpakken zodat je niet bij de veiligheidsmensen staat met een knipmes of schaar in je handbagage. We pakken alles weer zorgvuldig in en gaan naar de relaxruimte waar we kunnen genieten van zenuwachtig gedribbel om ons heen van mensen die eigenlijk al willen instappen, terwijl het vliegtuig pas naar de gate rolt om de passagiers te laten uitstappen. Er blijkt toch nog heel veel controle te zijn op de handbagage. Er worden een aantal mensen opgeroepen om hun bagage te laten wegen en ook of de afmetingen voldoen aan de normen van Icelandair. En inderdaad vallen er nogal wat door de mand, dat wordt inleveren. Het gaat alsnog het ruim in en vervolgens even wat dollars aftikken voor de extra kilogrammen. Al met al vliegt de tijd en voor we het weten zitten we op stoel 23E en 23F en keurig op tijd gaan we de lucht in op naar Reykjavik.

Het worden 7.40 vlieguren. We zijn nog topfit want in tijd is het voor ons pas halfvier in de middag dus is er alle ruimte voor uitgebreid een boek lezen of aan de Blog werken en dan zijn die ruim zeven uur zo voorbij. Bij aankomst in Reykjavik wordt het spannend. De overstap is erg krap, we landen om 06.30 uur plaatselijke tijd en we moeten boarden om 06.45 uur voor het vliegtuig naar Amsterdam. In 15 minuten een vliegtuig uit, de bus in naar de vertrekhal plus een eind lopen naar de plaats waar het vliegtuig staat is wel heel erg veel gevraagd. Zelf moet ik ook een bezoekje brengen aan het toilet maar daar ontbreekt de tijd voor. Vanuit de bus sprinten we de aankomsthal binnen, zoeken snel naar de Douane, want daar moeten we ook nog langs! We nemen hier de automatische scan methode, dan hoef je niet in de rij bij de ‘normale’ douane faciliteiten. Dan als een paar idioten hard hollend naar de gate waar het vliegtuig vertrekt. Uiteraard liggen aankomst en vertrekpunt voor ons precies het meest ver uit elkaar. Hier aangekomen even in de rij bij het boarden en 20 min. later ploffen we neer op stoel 9G en 9F.  Het toiletbezoek moet nog even worden opgeschort, als het vliegtuig aan de grond staat kun je geen gebruik maken van deze faciliteiten en dat is op dit moment erg jammer met heel veel druk op mijn blaas.
Een half uur later hangen we in de lucht. En omdat we dicht in de buurt van de business class zitten vlieg ik onmiddellijk uit mijn stoel op het moment dat het lampje uitgaaten de veiligheidsriemen los mogen. Met een intussen rood hoofd arriveer ik in de pantry van de stewardessen en leg uit dat ik sinds een uurtje of 8 inmiddels een ernstig verhoogde druk op mijn blaas heb en dat dit komt door de iets te krappe overstaptijd. Zij begrijpen mijn probleem en ik mag bij hoge uitzondering gebruik maken van het business class toilet en dat is toch aardig. Voor de rest verloopt alles voorspoedig en landen we keurig op tijd op Schiphol. Hier moeten we nog door een klein zuur appeltje bijten. Half Nederland komt blijkbaar terug vandaag en ook allemaal op hetzelfde tijdstip dus is het moordend druk bij de bagageband. Ik zie dat er op het scherm boven de band nog 5 vliegtuigen staan waarvan de bagage eerst wordt afgewerkt en dan zijn wij aan de beurt. Als ik sta te kijken hoe iedereen de koffer van de band plukt word ik aangesproken door een paar dames die net zijn aangekomen uit Atlanta. Of ik hun koffer even van de band kan halen, want die hebben een label heavy en dat krijgen deze geschatte 80 plussers niet meer zelf voor elkaar. Als ik bij de band staat te kijken naar de koffers, word ik een beetje opzij geduwd door een dame in een rolstoel die zegt dat ze graag wat zicht wil houden op de band voor als haar koffer met paarse linten arriveert. Er is ook een dame van de KLM die deze en de andere dames begeleid maar uiteraard niet overal tegelijk kan zijn. Ik heb natuurlijk de twee koffers voor de Atlanta dames van de band geplukt met de heavy stickers en die waren ook echt heavy!! Geschat een kilootje of 50 per stuk en dat is zwaarder dan die twee koffers van ons. Je vraagt je af of ze de hele goudvoorraad van de VS hebben meegesleept, maar uiterst dankbaar gaan de dames richting uitgang.

Dan gebeurt er iets merkwaardigs. Op het moment dat de koffer met paarse linten in zicht komt, staat de mevrouw op uit de rolstoel en sleept de koffer van de band. Op dat moment komt de dame van de KLM en wil mevrouw helpen maar dat wordt resoluut afgewezen. “Ik red me wel” en loopt zo weg met koffer en al, de rolstoel van de luchthaven achterlatend. Ik geloof zelf niet zo in wonderen maar hier waan ik me toch echt even in Lourdes. De wonderen zijn de wereld dus toch niet uit. We staan nog een kwartiertje te wachten en dan verschijnt de tekst op het scherm dat de koffers van onze vlucht in aantocht zijn. We hebben er ruim een uur op gewacht. toevallig zitten onze twee koffers gelijk bij de eerste shift, dus dat valt mee.  Op naar het vervoer dat ons is aangeboden door schoonzus en zwager, die ons buiten op de afgesproken plaats ophalen. We zijn 20 min. later weer thuis met nu toch wel hier en daar wat slaapluizen. Het was weer fantastisch, de 8 door de VS en Canada!!



Wetenswaardigheden:

22 Campingovernachtingen
 8  Motel overnachtingen
 2  B&B overnachtingen

Gereden afstand:

3406 mijl = 5449,6 km

Dia's van de rondreis klik op de link

https://www.youtube.com/watch?v=G60PjdB6YY4

             

Portland de city

Als we om 13.00 uur aankomen bij onze Travelodge dan verbaasd het ons niks dat we nog een paar uurtjes moeten wachten alvorens in te mogen checken.

Dat is geen ramp, we zijn vlakbij Downtown. Een kleine 20 minuten lopen dan zijn we er. Onderweg zien we veel kleine eethuisjes en ook al veel zwervers op straat die daar de dag en de nacht doorbrengen. Geen aangenaam gezicht maar het hoort bij een grote stad. We worden in ieder geval niet lastig gevallen, dat scheelt een hoop. Op het moment dat we het politiebureau voorbijgaan horen we veel herrie. Een man gaat door het lint en gooit met een grote deksel van een vuilnisbak die hij steeds weer opraapt en op de grond gooit. Intussen is hij flink aan het schelden tegen de agenten die inmiddels buiten het bureau staan. Hij blijft steeds maar weer de deksel oprapen en met geweld weer tegen de grond kwakken waardoor de hele buurt staat te kijken wat er aan de hand is. De man is nauwelijks tot bedaren te brengen. Hij bindt pas in als een van de agenten zijn stroomstootwapen trekt.

We lopen door en vinden de foodcourt voor de lunch. We houden het bij een broodje (twee voor de prijs van één) en yoghurt. Daarna gaan we nog even rondneuzen en vast plannen maken wat we morgen beslist willen zien. Vervolgens kunnen we terug naar de lodge om in te checken. We krijgen een nette kamer met een bad wat we het eerste gaan benutten. We hebben redelijk veel stof gesnoven de laatste dagen, zeker als je alle smok van de bosbranden meetelt, dus even poedelen kan geen kwaad.

Op naar Downtown, kijken voor een leuk restaurant. Er zijn er veel maar bij de meeste is het “take away” en geen bediening. Uiteindelijk vinden iets leuks: een Mongools restaurant. Aangezien wij dat ook niet iedere dag eten lijkt het ons wel wat. We gaan naar binnen en zien een groot buffet met allerlei soorten rauwe groenten, vlees en vis en een bakplaat van een meter doorsnee.

De dame die ons naar de tafel begeleidt vraagt of we het concept kennen.We moeten het antwoord schuldig blijven. Ze legt het uit en het is vrij simpel: Je mag een schaaltje vol laden, dat aan de kok geven en die bereidt het op de grote hete bakplaat. En je mag zoveel eten als je maar kan. We hebben er heerlijk van gesmuld maar in vergelijking met de Amerikanen hebben wij maar mini porties genomen. We staan versteld wat die mensen naar binnen schuiven. Het begint te schemeren en we lopen terug naar de lodge voor een goede nachtrust zonder toeterende treinen.

Voor de ochtend staat als eerste een wandeling door de stad van west naar oost op het programma. Daar is de mooiste Chinese Garden van de west coast en die is een bezoekje waard. In de stad zien we heel veel zwervers en ook protest groepen die dag en nacht protesteren tegen het uit elkaar halen van gezinnen en kinderen die bij hun ouders worden weggehaald. Mr Trump scoort bij deze groep geen hoge punten.

Rond de Chinese wijk is het helemaal vol met mensen die op straat leven.

Typisch dat we dat ook in de andere grote plaatsen zagen zoals Vancouver en Seattle. Je hebt er geen last van maar het is geen leuk aanzien van de stad.

Rond tien uur zijn we bij de Chinese Garden waar het nog niet zo druk is en kunnen we in alle rust genieten van het schitterend aangelegde park en mooie plaatjes schieten van de kunst die rijk vertegenwoordigd is. 

Dan op naar het Waterfront om de de oude hefbruggen te zien die ook nog dubbeldeks zijn. We hebben in een folder gelezen dat de Japanse tuinen heel bijzonder zijn, maar die liggen aan de rand van Portland.

We zoeken een light rail tram en gaan voor een ritje dwars door downtown naar het Washington park waar ook een rozentuin en een Zoo zijn en dus de beroemde Japanse Garden. Vanaf het eindstation van de tram kunnen we met een gratis pendelbus mee en ruim een kwartier later zijn we op een riante heuvel waar we ook Mount Hood zouden moeten kunnen zien. Maar de vele bosbranden gooien letterlijk en figuurlijk roet in het eten. We zien een heel klein puntje van de top van Mount Hood en voor de rest smog. Dan naar de Japanse Garden. Wij hebben nog steeds het idee dat het zo midden in de week niet zo druk is maar hier hebben ze een staat of vier voor vandaag uitgenodigd en ook nog op hetzelfde uur! Dan is het écht druk!! We staan in de rij voor de kassa met een geschatte wachttijd van een half uur en ook de prijs valt een tikkeltje tegen. We kijken elkaar aan en zeggen tegelijk: “niet naar binnen” en stappen uit de rij en gaan richting de rozentuin. Deze is gratis, maar wel half uitgebloeid. Je kan tenslotte niet alles hebben. We snuiven wat rozengeur op en gaan weer richting shuttle. Deze zien we net vertrekken dus moeten we even een kwartiertje wachten. Dan stopt ineens de lijnbus, de deur gaat open en de dame achter het stuur vraagt waar we heen willen. We wachten op de free shuttle die naar het station gaat. Ze nodigt ons uit om dat met haar bus te doen, ook voor free, dat is boffen en heel erg aardig. 

Terug naar het centrum op het centrale plein is het al behoorlijk gezellig. Het lijkt een beetje op een amfitheater waar je op de trappen heerlijk kunt hangen. Er wordt inmiddels gebouwd aan een reuze scherm. Vanavond wordt er een gesponsorde film vertoond als het gaat schemeren en vooraf is een optreden van een plaatselijke band. We spreken af dat we vanavond na het diner hier nog even flink los gaan :) 

Nu nog even op zoek naar het Mexicaanse restaurant waar we een vorkje mee willen prikken vanavond. De dame van het visitor center waar we geweest zijn deed alle moeite om van alles uit te printen voor ons hoe we daar op een makkelijke manier kunnen komen. We besluiten om de route vast vanuit de stad te verkennen. Het is een mooie route langs het Waterfront maar het is toch wel wat lastig om bij de Mexicaan te komen. We moeten onder alle flyovers door die Portland rijk is en dat zijn er een paar. Na ruim een uur komt er iets in beeld wat op “Cha Cha Cha’, de Mexicaan lijkt. 

We bekijken de menukaart waar niets op aan te merken is. Alleen, hoe komen we van hier weer in de Travelodge? Lopend lijkt het niet te doen zonder over een Hyway te wandelen en dat lijkt ons geen optie. Er gaat ook nog een lightrail tram op een minuut of tien lopen die via het centrum gaat. Voor 5 dollar zijn we klaar. We weten niet precies waar we eruit moeten om weer bij de Travelodge te komen en vragen het aan verschillende mensen bij de halte, maar daar komen 10 Amerikanen niet uit, dus hop de tram in op goed geluk. Na een paar haltes herken ik de contouren van een paar hoogbouw torens en dan ineens een Starbucks die me bekend voorkomt. Ik roep tegen Renée:”Uitstappen” en 7 minuten later zitten we in de Lodge en beginnen gelijk aan het Happy Hour. Een uurtje rust en een glaasje wijn en dan voor het galgenmaal toch richting het centrum. We hebben vanmiddag een Vietnamees restaurant gespot dat ons wel wat leek. Lekker opgefrist gaan we op pad en na 20 minuten zijn we bij locatie. Bij de Vietnamees staat een rij van wel 25 meter buiten, 2 a 3 mensen breed die allemaal staan te wachten tot ze naar binnen mogen. Een ding is duidelijk dit moet een goede keuken zijn aan het aantal mensen te zien wat hier wil eten. Maar wij gooien de handdoek in de ring. Hier nog weer in de rij vinden we geen optie en verderop zit ook een Mexicaan die Boritos maakt en dat wordt onze man. We smullen heerlijk en gaan dan naar de slotceremonie van onze vakantie: Het plein met muziek, film en dans en spelletjes. We winnen nog snel twee zonnebrillen bij een spelletje two of a kind en en een CD met voor ons totaal onbekende muziek bij een ander spel.  Vervolgens sloffen we terug richting onze lodge. De vakantie zit er op en het was TOP!! Morgen terug naar Nederland.  

KOA Holiday koffers INPAKDAG 😎

Het treintje van een kilometer lang dendert ook vannacht weer regelmatig door onze tent. Iedereen zegt dat je aan went maar dat geloof ik niet helemaal. Ik ben me toch minimaal een keer of zes tot acht “het lazerus” geschrokken van de toeter.

Maar niet getreurd, het wordt toch weer ochtend en vandaag de heugelijke dag om alles weer in de koffers te pakken. En ik weet: dat is een redelijke klus en niet in een uurtje gefikst. Maar het weer is goed, lekker droog en we mogen op de tentplek tot 11.00 uur blijven staan. En als je dan om een uur of zeven begint moet het lukken minimaal een koffer te vullen en de tweede halfweg zodat het morgen bij vertrek nog hoogstens een uurtje zweten is en alles weer zijn plaats heeft.

Het is ook weer drukkend warm, maar de zon komt er niet echt door. Er hangt een enorme smog van de vele bosbranden die er in de buurt zijn of zijn geweest, dus inspanning met hoge hartslag wordt afgeraden en dan komt dit klusje als geroepen. Drie dingen pakken en dan eerst koffie,  vier dingen pakken en we nemen thee. Op die manier krijgen wij de de dag wel vol.

Dan komt ineens om 11.30 uur iemand van de camping vragen waarom we nog niet weg zijn. Officieel moet je uiterlijk om 11.00 uur uitchecken, maar we kunnen pas om 13.00 uur inchecken in de cabin. Gisteravond  had Renée daar al naar gevraagd en toen werd gezegd dat het geen probleem was om iets langer op de plek te blijven staan. De cabin die ze voor ons in gedachten hadden was bezet vannacht en ook die mensen hebben het recht om tot 11.00 uur te blijven. Daarna moet het nog schoongemaakt worden, dus als we rond 13.00 uur komen kunnen we de sleutel halen. Dan zou het beslist schoon en vrij zijn.

En nu willen ze ineens dat we ons wel aan de vertrektijd houden. Renée loopt mee naar het bureau en er blijkt al een cabin schon en ze krijgt de sleutel. Probleem opgelost.

Vanaf morgen storten we ons in het dag-en nachtleven van Portland City. Geen enkele nachtclub zal verbaasd zijn over ons bezoek. We hebben nou eenmaal de naam behoorlijk los te kunnen gaan.🤣 😂

De laatste camping deze reis.

Vanmorgen zijn we uitgecheckt uit het motel aan de rand van Portland. De laatste week van deze rondreis is aangebroken. We hebben gekozen om er een echte vakantie week van te maken met weinig kilometers en veel lezen, af en toe een stukje schrijven als er nieuws is en voor rest afkicken en laten bezinken wat we allemaal gezien, gedaan, gehoord en beleefd hebben. Vaak gaan dingen zo snel dat je als je er later aan terugdenkt nog dubbel van kan genieten. We zijn zeer vroeg op onze laatste camping waar we drie nachten blijven. Het ligt in een bos vlak bij de Columbia River. Het is erg rustig, er is kort na het weekend weinig te doen en wij zien de laatste gasten ervan nog net vertrekken.

Gek als we ons bij de receptie aanmelden kunnen we wel kiezen uit 14 plaatsen! Het lijkt erop dat de Amerikanen ook aan het eind van hun vakantie periode zijn. Op alle campings moesten we het doen met wat gereserveerd was en was switchen naar een beter of ander stekje onmogelijk. We laten er geen gras over groeien (dat is er ook niet meer ;) en gaan op zoek naar het beste stekje.

We bouwen het tentje op en gaan even naar de dichtstbijzijnde supermarkt voor de hoognodige boodschappen. Dat is wel een tochtje van 16 mijl enkele reis. Afstanden bestaan niet in de VS. We nemen een kleine lunch bij een van onze favoriete ketens (Starbucks) en scoren daarna een flinke kip met aardappelsalade. Daar kunnen we vanavond wel iets van in elkaar flansen.

Meer spannende dingen staan nu even niet op de rol. Boekje erbij en beentjes omhoog.

We dachten gisteren bij aankomst mooie,rustige KOA camping, maar dat is gedurende de nacht even veranderd. Dan beginnen de goederentreinen te rijden en die laten ieder moment een hoornsignaal gaan waardoor je gelijk rechtop zit in de tent. Gelukkig komen er maar 4 per uur langs, dus dan sta je ‘s morgens lekker fit op, klaar om aan de dag te beginnen (not🤐)

Vandaag  worden ook de benen nog even getest met een tochtje naar het dorp, ongeveer anderhalf uur heen en terug. We bezoeken de Cascade Locks wat in een mooi park ligt met een heuse trouwlocatie, waar Renée uiteraard een foto van wil.

Ook het springen voor de Bridge of the Gods is een picture voor de verzameling “leuk doen Abroad” waard. Zelf doe ik ook nog een poging om van de grond gekomen, maar daar blijft het bij. De foto daarvan is zelfs onscherp.

We zoeken naar een koffie locatie maar die is in dit dorp ondergebracht in een tankstation. Niks om even gezellig te zitten met een bakkie en iets erbij. Dus gaan we weer richting camping om het verslag te schrijven, wat eten, een Budweiser drinken en misschien een klein tukje om wat herstelwerkzaamheden in te lassen aan mijn slaapgebrek. We verwachten dat de treintjes ook de komende nacht wel weer van de partij zijn. Ook is nog het vermelden waard dat er tijdens het eten weer hoog bezoek is van nogal geelachtige beestjes, die erg gemeen steken. Het was gisteren zo erg dat we het diner in de “locatie auto” hebben voortgezet. Voor vanavond hebben we al wat inventievers bedacht. De magnetron van de receptie brengt uitkomst, alleen de locatie van opeten is nog een vraagteken. Morgen, de laatste nacht, zitten we in een Cabin waar we dit probleem niet hebben. De planning voor morgen is heel eenvoudig: INPAK DAG!! De hele kampeeruitrusting weer in twee koffers persen blijft “ een dingetje”. Maar het ontbreekt ons ook echt aan niets. We hebben alles bij ons. Tent, matjes, slaapzakken, potten en pannen, borden en bestek, kookgerei, alle twee een stoel, You name it, we got it!!

De twee laatste nachtjes worden hopelijk luxe in een hotelkamer in het centrum van Portland!!😉.

Deze is wel scherp😀

Ditjes en datjes ll

Ditjes en datjes!!

We naderen de grens met Oregon vandaag en beginnen aan de laatste week van onze vakantie. De trip die we hebben uitgezet is in de vorm van het cijfer 8.

Eerst een drietal staten in de VS; Oregon, Washington en Idaho en dan de volgende lus in Alberta en British Columbia in Canada. De kilometers die we thuis hebben berekend zijn er ongeveer 5500. Gisteren stond de teller op 5080 en met nog ongeveer 250 mijl te gaan blijven we keurig binnen het schema, wat mij een 9+ oplevert van Renée. (je pikt het toch even mee ;) Vorig jaar hebben we 7600 km gereden en dat is toch redelijk veel, dus is er thuis afgesproken dat deze keer binnen de perken te houden om niet met het bezichtigen van hoogtepunten in de knel te komen en niet alleen maar de firma’s Esso en Shell te spekken. Vandaag is dat zeker niet het geval. De afstand van de camping naar het motel is 15 km. oftewel 14 minuten. En je leest het goed geen camping maar een Motel. Er is vorige week iets fout gegaan bij het plannen. Als je veertien nachten denkt te boeken, moeten dat er geen dertien zijn. Tijdens het nakijken gisteren kwamen we erachter dat we een nacht te weinig hebben om te slapen. Dus de site van hotels.com en booking.com worden geraadpleegd, maar zoals gewoonlijk en vooral op het weekend is de wifi verbinding op de camping uitermate slecht en valt steeds uit. Daarnaast betaal je de hoofdprijs zowel op de camping als in een Motel. Aangezien we dat niet van plan zijn is geduld een schone zaak en wachten we tot de volgende morgen heel vroeg om wat te scoren. Vooral in de vakantieperiode is het lastig om iets geschikts te vinden. De campings zijn overvol en ook de Motels en Hotels doen het goed en een B&B is helemaal niet te betalen hier aan de Pacific Coast. Maar uiteindelijk lukt het toch een plekje te vinden op 15 km. afstand van de camping zodat we een bed hebben en niet als zwervers op straat hoeven te slapen.

Deze suggestie gaat toch weer van tafel. Als we in de buurt van het Motel komen blijkt  dat er helemaal niks, maar dan ook echt niks te doen is. Zelfs een stukje wandelen kun je er niet. We zoeken een McDonalds een stukje verderop om nogmaals te gaan zoeken of er nog wat beters te vinden is en dat lukt. Precies op de grens met de stad Portland vinden we nog een betaalbaar Motel met een paar reuze shopping malls voor de deur, dus hier kunnen we de dag wel doorkomen. We hebben het andere Motel geannuleerd en rijden spoorslags de 50 mijl richting Portland.

Onderweg zien we toch wel vreemde dingen. Regelmatig vliegen de stukken van klapbanden je om de oren. We hebben het idee dat de Amerikanen het niet zo nauw nemen met de controle op hun materiaal. Het is wel frappant dat het meestal vakantie trailers zijn die op de vluchtstrook hun banden staan te vervangen. Ze rijden er ook nog behoorlijk hard mee, zo’n 115 km per uur, dus als er een klappertje komt is de schade ook redelijk groot. Er zijn nog wel een paar dingen die ons opvallen. Bij aankomst op de camping en dat is meestal tussen 8 PM en 10 PM halen ze hun reservering uit het bakje en gaan zelf naar de plaats. Zonder reservering geen plaats. De afrekening is al klaar en de creditcard doet de rest. Dus niet eindeloos wachten ‘s morgens om af te rekenen zoals in Europa vaak voorkomt.

Je hoeft ook niet te wachten tot de poort open gaat, je kunt dag en nacht aankomen en vertrekken. Meestal gaan de eersten alweer om een uur of zes op pad. Of ze laten de hond nog even uit op de camping, ook een rare gewoonte, niet buiten de camping maar er op en vaak vlak voor je deur. Ze ruimen het wel keurig op maar toch niet fris. 

Een ander vreemd dingetje waar we aan moeten wennen zijn de kampvuurtjes die per definitie één meter van je tent worden opgestookt. Wij worden er een beetje zenuwachtig van als er wat vonkjes richting onze tentje gaan dat van uiterst licht, dun materiaal is gemaakt. Meestal lukt het wel om in goed overleg de buren te bewegen iets verderop hun vlees te grillen, een paar meter is vaak al genoeg. Ze doen zoiets louter uit onwetendheid omdat tentkamperen hier niet nummer 1 staat en zij minimaal met een trailer of bus van een meter of 12 op weg zijn en een paar vonkjes geen schade aanrichten aan hun weekend optrekje.

Voor de rest geen kwaad woord over de mensen. Ze zijn heel vriendelijk en wat ons ook opvalt héél geduldig. We hebben soms eindeloze rijen zien staan wachten bij een evenement of bij de ijsverkoper en niemand die zich eraan stoort om een half uurtje in de brandende zon te staan. 

Het auto rijden gaat heel relaxed. “Keep your lane en alles komt goed”. Links en rechts inhalen het kan allemaal en als er iemand met pech op de vluchtstrook staat remmen we allemaal een beetje af (meestal klapband) en rijden niet de vouwen uit zijn of haar broek.

Het zijn zo van die ditjes en datjes die je moet weten. Voor rest een fantastisch land om op vakantie te zijn. We besluiten de dag met een Indiase maaltijd!!Tikka Masala.

Saint Helens

We beginnen de dag iets anders dan normaal. Niet traditioneel pancakes bij McDonalds maar met een iets te zoete koek en iets te grote beker koffie bij Wendy’s Breakfast feest. Als we er binnenstappen zien we dat het geen heksentoer wordt om een tafel te vinden. We zien een compleet leeg restaurant met 100 plaatsen en 3 lachende mensen achter de counter om onze bestelling op te nemen,

die ook bijna op hetzelfde moment op de take staat, dus buffelen maar.

De koffiebekers zijn zo oversized dat het niemand lukt de laatste slok warm naar binnen te krijgen want voor die tijd ben je minstens 3 keer naar de wc geweest om eerst wat vocht te lozen. En de koek had het gehalte van iets vetter dan vet.

Voor de rest hebben we een goede start met veel verkeer voor we Seattle achter ons kunnen laten. We hoeven niet zover vandaag en nemen er alle tijd voor. Als we vanaf de highway een outlet zien gaat het stuur onmiddellijk naar rechts om te kijken of er ook nog iets gratis is maar dat zal wel niet. Maar 40 procent korting is ook al wat.

Na een klein uurtje gaan we weer verder om eerst nog snel bij onze huiskruidenier Safeway wat in te slaan voor de komende twee dagen. We zitten namelijk weer iets bij de bewoonde wereld vandaan en dan kun je maar beter zorgen dat je eet-en drink voorraad op peil is. Rond het middaguur zijn we bij onze camping onderaan de voet van Mount St Helens. Een mooie camping in terrasvorm. We krijgen een plaatsje bovenaan de rand. Maar als we daar aankomen slaat de schrik ons een beetje om het hart. Drie gezinnen op één plaats, de radio op luid en een aantal kinderen die laten horen dat ze het nog niet helemaal naar hun zin te hebben.

Aan de andere kant van ons stekje wordt ook vrolijk uitgepakt onder het toeziend oog van 2 honden van het model dwergpoedel en 3 kooien met parkieten die vrolijk het hoogste lied blèren. We gaan samen in beraad en denken dat we de komende twee nachten maar niet van deze stek gebruik moeten maken. Renée gaat spoorslags richting receptie om te kijken of een change mogelijk is. Normaal niet te doen op vrijdag maar na wat aandringen lukt het uiteindelijk toch en kunnen we bij hoge uitzondering naar een wat rustiger gelegen plaats.

We bouwen snel ons onderkomen op en gaan dan naar het visitor center voor de informatie over een hike die we morgen willen lopen.

Deze foto is gemaakt vanuit het vliegtuig bij aankomst in Portland van Mount St Helens!!

We zien gelijk een documentaire over de vulkaanuitbarsting van Mount St Helens in 1980 die zeer indrukwekkend is. We brengen er een kleine twee uur door en krijgen de nodige informatie voor de tocht naar boven morgen. We kijken er naar uit.

Als we opstaan is de lucht zwaar bewolkt en er vallen al een paar spatjes regen uit. We hoopten dat het vandaag droog zou zijn als we richting de Mount St Helens gaan speciaal voor het uitzicht. Je kunt de top zien op ongeveer een kilometer afstand. En als we een Hike kunnen maken zelfs van nog iets dichterbij. Naar de top zelf zit er voor ons niet in, je moet ongeveer 8 maanden voor de geplande tocht een permit aanvragen en dan nog is het de vraag of je mee kan. Er mogen maar 100 mensen per dag mee de vulkaan op. Die permit hebben we niet dus voor ons betekent het de vulkaan bekijken op afstand. Bij het observatorium, op ongeveer 1500 m hoogte, is een groot visitor center ingericht waar twee films worden vertoond van nog een betere kwaliteit als gisteren. Op de weg naar boven stoppen we een paar keer om vanaf de parkeerplaatsen te kijken wat het gigantische geweld heeft aangericht in mei 1980.
Het gaat al je verstandelijke vermogens te boven wat er, in de 10 minuten die deze uitbarsting duurde, aan massa steen en stof uitgespuugd is. Er zijn destijds 75 mensen omgekomen, waarvan er 7 toestemming hadden in het gebied te zijn. Zij deden onderzoek naar en verslag van alle gebeurtenissen omdat de vulkaan al een tijdje aan het “rommelen” was. De rest stond ergens te kijken op een plaats waarvan men dacht dat dat veilig zou zijn.

We zijn danig onder de indruk ook omdat het juist vandaag nogal een spookachtig gezicht is met de laaghangende bewolking. Je waant je in een maanlandschap, zelfs na al die tijd nog. De vraag is: krijgen we de vulkaan wel of niet te zien. Hij blijft verstoppertje spelen en een Hike lopen zit er ook niet in vanwege de buien die regelmatig vallen. Het weer hebben we niet in de hand dus moeten we het er maar mee doen. Het is pas de tweede dag deze vakantie met een beetje regen dus klagen doen we niet en ik heb tenslotte een droomfoto vanuit het vliegtuig!!

Morgen weer een zonnige dag :)

Seattle downtown

Om 08.08 uur gaat er een bus naar het vliegveld en die moeten we hebben om vandaar met de lightrailverbinding naar de stad te gaan. Maar het busje is iets aan de late kant, slechts 10 minuten! Dan komt hobbel 2: betalen. We weten dat je in de bus cash moet betalen en we willen dat doen met een biljet van 20 dollar. Mis. Cash betekent ook gepast, ze hebben geen wisselgeld terug. Dat is een duidelijke patstelling. Maar de mensen achter ons met het instappen helpen ons uit de nood. Zij betalen $ 5,50 voor ons en we spreken af dat we vanavond het geld komen terug betalen. Zij staan ook op de camping dus dat lijkt geen probleem.

Met een klein uurtje zijn we Down Town en gaan op zoek naar de Pike Place Market. Dat is een markt aan het Waterfront van 4 verdiepingen met ruim 200 marktkramen en winkeltjes. Alleen hier kun je al een dag doorbrengen. We genieten er ruim van de muziek en kunst plus uiteraard een massa prullaria, maar dat hoort ook thuis op een markt. Opvallend zijn toch ook in deze stad de vele daklozen die hier over de straat zwerven. In een McDonald's zijn we getuigen van een heus dealer gebeuren. We zien ook dat de beveiliging even de andere kant uitkijkt. Beetje triest, maar dat hoort waarschijnlijk bij de grote stad. We dwalen verder door de stad waar het nog wemelt van de toeristen. Dat hebben we ook gemerkt op de camping, alles is stampvol. We brengen nog een bezoek aan het Olympic Sculpture Park via een wandeling langs het Waterfront. Na een mijl komen we in het Park waar ons eigenlijk niets bijzonders opvalt. Een stuk ijzer wat omhoog steekt, een paar boomstammen die met staalkabels bij elkaar worden gehouden en nog een paar erg onduidelijke dingen waar geen kop of staart aan zit, maar dat hoort eigenlijk ook bij kunst denk ik.

Wij denken zelf dat als we dit item hadden overgeslagen de wereld niet vergaan was. Nu nog even langs het Space Center. Hier kan je in de Space Needle, een soort Eiffeltoren in het klein met een ronddraaiende bovenkant wat een beetje op een Ufo lijkt. Ook dit evenement laten we schieten omdat er 5000 wachtenden voor ons zijn. Dan maar met de Monorail baan terug naar het centrum voor een heerlijke frappuccino bij, hoe kan het anders, de Starbucks!!

We lopen nog wat door de stad en gaan daarna richting station. Het is eind van de middag en dus gaan er ook weer de nodige forenzen richting het thuisfront en dat betekent dan weer als haringen in een ton in de lightrail tram.

Renée vindt nog een plaats naast een wat men noemt “wat corpulent heerschap” met een uitstekend gevoel voor humor. Wanneer ze wil gaan zitten lukt dat in eerste instantie niet.  De man heeft zo'n buik dat Renée er niet door kan om bij het raam plaats te nemen. Hij moet echt opstaan om ruimte te maken. “Ze maken het tegenwoordig ook zo krap in die treinen” is zijn commentaar als hij met veel gekreun opstaat. Ze hebben veel te bespreken, hoe je het beste je vakantie kunt besteden. Hij heeft het ook over Belgische bonbons waar hij dol op is. “ Ik hou van eten” meldt hij nog. Dat was mij nog niet opgevallen ;). Ik kijk het aan vanaf mijn plaats aan de overkant van het pad naast twee uiterst zwijgzame dames die totaal niets te melden hebben. Jammer want ik ben ook wel in voor goed gesprek maar helaas moet ik het doen met het uitzicht. Op een gegeven moment is er er toch sprake van lichte paniek bij de buurman van Renée. Ze hebben zo zitten kletsen dat de heer zijn halte voorbij schiet en nu mee moet naar de volgende om dan daar vandaan weer terug te reizen. Dat kan gebeuren. Hij neem het gelaten op en vraagt bij het uitstappen: “Even aan de kant aub, er moet een vrij slank persoon uitstappen”. Zo kan reizen in de spits best aardig zijn en vliegt de tijd.

Camping aan de snelweg en vlak bij het vliegveld (heerlijk rustig😉)