Saint Helens

We beginnen de dag iets anders dan normaal. Niet traditioneel pancakes bij McDonalds maar met een iets te zoete koek en iets te grote beker koffie bij Wendy’s Breakfast feest. Als we er binnenstappen zien we dat het geen heksentoer wordt om een tafel te vinden. We zien een compleet leeg restaurant met 100 plaatsen en 3 lachende mensen achter de counter om onze bestelling op te nemen,

die ook bijna op hetzelfde moment op de take staat, dus buffelen maar.

De koffiebekers zijn zo oversized dat het niemand lukt de laatste slok warm naar binnen te krijgen want voor die tijd ben je minstens 3 keer naar de wc geweest om eerst wat vocht te lozen. En de koek had het gehalte van iets vetter dan vet.

Voor de rest hebben we een goede start met veel verkeer voor we Seattle achter ons kunnen laten. We hoeven niet zover vandaag en nemen er alle tijd voor. Als we vanaf de highway een outlet zien gaat het stuur onmiddellijk naar rechts om te kijken of er ook nog iets gratis is maar dat zal wel niet. Maar 40 procent korting is ook al wat.

Na een klein uurtje gaan we weer verder om eerst nog snel bij onze huiskruidenier Safeway wat in te slaan voor de komende twee dagen. We zitten namelijk weer iets bij de bewoonde wereld vandaan en dan kun je maar beter zorgen dat je eet-en drink voorraad op peil is. Rond het middaguur zijn we bij onze camping onderaan de voet van Mount St Helens. Een mooie camping in terrasvorm. We krijgen een plaatsje bovenaan de rand. Maar als we daar aankomen slaat de schrik ons een beetje om het hart. Drie gezinnen op één plaats, de radio op luid en een aantal kinderen die laten horen dat ze het nog niet helemaal naar hun zin te hebben.

Aan de andere kant van ons stekje wordt ook vrolijk uitgepakt onder het toeziend oog van 2 honden van het model dwergpoedel en 3 kooien met parkieten die vrolijk het hoogste lied blèren. We gaan samen in beraad en denken dat we de komende twee nachten maar niet van deze stek gebruik moeten maken. Renée gaat spoorslags richting receptie om te kijken of een change mogelijk is. Normaal niet te doen op vrijdag maar na wat aandringen lukt het uiteindelijk toch en kunnen we bij hoge uitzondering naar een wat rustiger gelegen plaats.

We bouwen snel ons onderkomen op en gaan dan naar het visitor center voor de informatie over een hike die we morgen willen lopen.

Deze foto is gemaakt vanuit het vliegtuig bij aankomst in Portland van Mount St Helens!!

We zien gelijk een documentaire over de vulkaanuitbarsting van Mount St Helens in 1980 die zeer indrukwekkend is. We brengen er een kleine twee uur door en krijgen de nodige informatie voor de tocht naar boven morgen. We kijken er naar uit.

Als we opstaan is de lucht zwaar bewolkt en er vallen al een paar spatjes regen uit. We hoopten dat het vandaag droog zou zijn als we richting de Mount St Helens gaan speciaal voor het uitzicht. Je kunt de top zien op ongeveer een kilometer afstand. En als we een Hike kunnen maken zelfs van nog iets dichterbij. Naar de top zelf zit er voor ons niet in, je moet ongeveer 8 maanden voor de geplande tocht een permit aanvragen en dan nog is het de vraag of je mee kan. Er mogen maar 100 mensen per dag mee de vulkaan op. Die permit hebben we niet dus voor ons betekent het de vulkaan bekijken op afstand. Bij het observatorium, op ongeveer 1500 m hoogte, is een groot visitor center ingericht waar twee films worden vertoond van nog een betere kwaliteit als gisteren. Op de weg naar boven stoppen we een paar keer om vanaf de parkeerplaatsen te kijken wat het gigantische geweld heeft aangericht in mei 1980.
Het gaat al je verstandelijke vermogens te boven wat er, in de 10 minuten die deze uitbarsting duurde, aan massa steen en stof uitgespuugd is. Er zijn destijds 75 mensen omgekomen, waarvan er 7 toestemming hadden in het gebied te zijn. Zij deden onderzoek naar en verslag van alle gebeurtenissen omdat de vulkaan al een tijdje aan het “rommelen” was. De rest stond ergens te kijken op een plaats waarvan men dacht dat dat veilig zou zijn.

We zijn danig onder de indruk ook omdat het juist vandaag nogal een spookachtig gezicht is met de laaghangende bewolking. Je waant je in een maanlandschap, zelfs na al die tijd nog. De vraag is: krijgen we de vulkaan wel of niet te zien. Hij blijft verstoppertje spelen en een Hike lopen zit er ook niet in vanwege de buien die regelmatig vallen. Het weer hebben we niet in de hand dus moeten we het er maar mee doen. Het is pas de tweede dag deze vakantie met een beetje regen dus klagen doen we niet en ik heb tenslotte een droomfoto vanuit het vliegtuig!!

Morgen weer een zonnige dag :)