Om 08.08 uur gaat er een bus naar het vliegveld en die moeten we hebben om vandaar met de lightrailverbinding naar de stad te gaan. Maar het busje is iets aan de late kant, slechts 10 minuten! Dan komt hobbel 2: betalen. We weten dat je in de bus cash moet betalen en we willen dat doen met een biljet van 20 dollar. Mis. Cash betekent ook gepast, ze hebben geen wisselgeld terug. Dat is een duidelijke patstelling. Maar de mensen achter ons met het instappen helpen ons uit de nood. Zij betalen $ 5,50 voor ons en we spreken af dat we vanavond het geld komen terug betalen. Zij staan ook op de camping dus dat lijkt geen probleem.
Met een klein uurtje zijn we Down Town en gaan op zoek naar de Pike Place Market. Dat is een markt aan het Waterfront van 4 verdiepingen met ruim 200 marktkramen en winkeltjes. Alleen hier kun je al een dag doorbrengen. We genieten er ruim van de muziek en kunst plus uiteraard een massa prullaria, maar dat hoort ook thuis op een markt. Opvallend zijn toch ook in deze stad de vele daklozen die hier over de straat zwerven. In een McDonald's zijn we getuigen van een heus dealer gebeuren. We zien ook dat de beveiliging even de andere kant uitkijkt. Beetje triest, maar dat hoort waarschijnlijk bij de grote stad. We dwalen verder door de stad waar het nog wemelt van de toeristen. Dat hebben we ook gemerkt op de camping, alles is stampvol. We brengen nog een bezoek aan het Olympic Sculpture Park via een wandeling langs het Waterfront. Na een mijl komen we in het Park waar ons eigenlijk niets bijzonders opvalt. Een stuk ijzer wat omhoog steekt, een paar boomstammen die met staalkabels bij elkaar worden gehouden en nog een paar erg onduidelijke dingen waar geen kop of staart aan zit, maar dat hoort eigenlijk ook bij kunst denk ik.
Wij denken zelf dat als we dit item hadden overgeslagen de wereld niet vergaan was. Nu nog even langs het Space Center. Hier kan je in de Space Needle, een soort Eiffeltoren in het klein met een ronddraaiende bovenkant wat een beetje op een Ufo lijkt. Ook dit evenement laten we schieten omdat er 5000 wachtenden voor ons zijn. Dan maar met de Monorail baan terug naar het centrum voor een heerlijke frappuccino bij, hoe kan het anders, de Starbucks!!
We lopen nog wat door de stad en gaan daarna richting station. Het is eind van de middag en dus gaan er ook weer de nodige forenzen richting het thuisfront en dat betekent dan weer als haringen in een ton in de lightrail tram.
Renée vindt nog een plaats naast een wat men noemt “wat corpulent heerschap” met een uitstekend gevoel voor humor. Wanneer ze wil gaan zitten lukt dat in eerste instantie niet. De man heeft zo'n buik dat Renée er niet door kan om bij het raam plaats te nemen. Hij moet echt opstaan om ruimte te maken. “Ze maken het tegenwoordig ook zo krap in die treinen” is zijn commentaar als hij met veel gekreun opstaat. Ze hebben veel te bespreken, hoe je het beste je vakantie kunt besteden. Hij heeft het ook over Belgische bonbons waar hij dol op is. “ Ik hou van eten” meldt hij nog. Dat was mij nog niet opgevallen ;). Ik kijk het aan vanaf mijn plaats aan de overkant van het pad naast twee uiterst zwijgzame dames die totaal niets te melden hebben. Jammer want ik ben ook wel in voor goed gesprek maar helaas moet ik het doen met het uitzicht. Op een gegeven moment is er er toch sprake van lichte paniek bij de buurman van Renée. Ze hebben zo zitten kletsen dat de heer zijn halte voorbij schiet en nu mee moet naar de volgende om dan daar vandaan weer terug te reizen. Dat kan gebeuren. Hij neem het gelaten op en vraagt bij het uitstappen: “Even aan de kant aub, er moet een vrij slank persoon uitstappen”. Zo kan reizen in de spits best aardig zijn en vliegt de tijd.
Camping aan de snelweg en vlak bij het vliegveld (heerlijk rustig😉) 
Wij denken zelf dat als we dit item hadden overgeslagen de wereld niet vergaan was. Nu nog even langs het Space Center. Hier kan je in de Space Needle, een soort Eiffeltoren in het klein met een ronddraaiende bovenkant wat een beetje op een Ufo lijkt. Ook dit evenement laten we schieten omdat er 5000 wachtenden voor ons zijn. Dan maar met de Monorail baan terug naar het centrum voor een heerlijke frappuccino bij, hoe kan het anders, de Starbucks!!
We lopen nog wat door de stad en gaan daarna richting station. Het is eind van de middag en dus gaan er ook weer de nodige forenzen richting het thuisfront en dat betekent dan weer als haringen in een ton in de lightrail tram.
Renée vindt nog een plaats naast een wat men noemt “wat corpulent heerschap” met een uitstekend gevoel voor humor. Wanneer ze wil gaan zitten lukt dat in eerste instantie niet. De man heeft zo'n buik dat Renée er niet door kan om bij het raam plaats te nemen. Hij moet echt opstaan om ruimte te maken. “Ze maken het tegenwoordig ook zo krap in die treinen” is zijn commentaar als hij met veel gekreun opstaat. Ze hebben veel te bespreken, hoe je het beste je vakantie kunt besteden. Hij heeft het ook over Belgische bonbons waar hij dol op is. “ Ik hou van eten” meldt hij nog. Dat was mij nog niet opgevallen ;). Ik kijk het aan vanaf mijn plaats aan de overkant van het pad naast twee uiterst zwijgzame dames die totaal niets te melden hebben. Jammer want ik ben ook wel in voor goed gesprek maar helaas moet ik het doen met het uitzicht. Op een gegeven moment is er er toch sprake van lichte paniek bij de buurman van Renée. Ze hebben zo zitten kletsen dat de heer zijn halte voorbij schiet en nu mee moet naar de volgende om dan daar vandaan weer terug te reizen. Dat kan gebeuren. Hij neem het gelaten op en vraagt bij het uitstappen: “Even aan de kant aub, er moet een vrij slank persoon uitstappen”. Zo kan reizen in de spits best aardig zijn en vliegt de tijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten