De slotceremonie 😎

We staan redelijk fris op om aan de lange reisdag richting Nederland te beginnen. Even een zogenaamd continental breakfast en dan de laatste dingetjes inpakken. Keurig een uur te vroeg zijn we klaar. “Wat doen we met de brandstof”’ vraag ik aan Renée. De tank is bijna leeg. Dat is redelijk gunstig voor onze knip omdat we een prijs hebben afgesproken van $55 om de hele tank te vullen tegen de prijs van de eerste dag van de verhuur, dus zo min mogelijk erin laten zitten is een sport. Het laatste stukje van Cascade Locks naar Portland begon het lampje te branden, maar het display geeft aan nog 55 mijl te kunnen rijden, dus normaal gesproken moeten we het wel kunnen halen. Om zonder brandstof van de weg gesleept te worden is geen optie. Ik kan daar gillend van wakker worden ‘s nachts :) De brandstof prijzen zijn een cent of 10 gestegen dus gaan we ruim binnen lopen met deze deal. Het is wel een zenuw klusje, de laatste 16 mijl naar de luchthaven leg ik af met een rood hoofd en een natte rug. Dan nemen we ook nog een verkeerde afslag, waardoor het nog spannender wordt. Maar we halen het dus zorgen voor niks.
Bij aankomst wordt de auto elektronisch gescand, de papieren nagekeken en klaar. Wij maken nog wel even een opmerking over de verfvlekken die we gevonden hebben in deze nieuwe auto, maar dat wordt weggewuifd. ‘No problem’ zegt de dame. Het busje wat ons naar de luchthaven brengt is half vol. Bij de luchthaven nemen we even roerend afscheid van de driver en nu begint het lange wachten. We zien op de borden dat de balie van Icelandair om half één open gaat en het is nu half elf, dus twee uurtjes om ons voorbereiden op de incheck. Dat is altijd een avontuur apart in de VS. We hebben alles zorgvuldig gewogen met onze digitale weegschaal maar het blijft spannend omdat we altijd op de grens zitten met onze camping uitrusting aan kilogrammen. Onze digitale  weegschaal geeft aan dat de koffer van Renée 2 ons te zwaar is en de koffer van Thomas 4 ons. We gokken dat dit te doen is. We hebben ook al meegemaakt dat hij thuis te zwaar is en op de luchthaven kon er nog wat bij.
Dus een beetje willekeur is er altijd. Ik begin maar met het schrijven van de belevenissen van de laatste dag, daardoor vliegt de tijd. We zien ook al een uur voor de balie opengaat dat de eerste gasten zich melden voor Icelandair en neerstrijken op de grond. Waarschijnlijk bang om het vliegtuig te missen. Als het kwart over twaalf is lijkt er beweging te komen bij de baliemedewerkers. Er wordt van alles omgeroepen wat we nauwelijks kunnen verstaan maar het lijkt erop dat we onze koffers kunnen gaan inleveren. De familie die al een uur over de grond kruipt mag uiteraard het eerst. We sluiten keurig aan en zijn redelijk snel aan de beurt. De baliemedewerker vraagt aan mij om de koffer van Renée op de schaal te plaatsen. 1.4 kg te zwaar roept het balie figuur. Dat lijkt ons totaal onmogelijk, zulke verschillen hebben we nog nooit gehad. De koffer komt terug en er moet het een en ander uit. Nu de koffer van Thomas roept het figuur en deze is ook wat te zwaar maar komt door de censuur. Onvoorstelbaar de koffer van Thomas was bij onze weging zwaarder als de koffer van Renée. Er zat zeker drie ons verschil in.
We maken de koffer open, halen er een paar T shirts en een handdoekje uit, zeker 4 ons. Nu komt de koffer wel door de censuur, er is zelfs nog 800 gram over. Om je rot te lachen, maar vervelend voor de mensen die achter je staan te wachten en een gezicht naar ons trekken van “had je dat thuis niet beter kunnen wegen”, terwijl we al jaar en dag steevast met een weegschaal in het rond vliegen.
Maar deze hobbel is genomen, al lijkt het erop dat we voortaan steevast minimaal anderhalve kilogram minder in onze koffers moeten doen om deze escapades te ontlopen. Dan door naar de security. De rij is kort, dus zijn we redelijk snel aan de beurt. Schoenen uit, laptop en tablet uit de tas, telefoon en vloeistoffen in een bak; in totaal hebben we 7 bakken in gebruik. Ook dat vinden de wachtenden achter ons geen succes en ze informeren voorzichtig of we voor ons werk reizen met zoveel spullen. We leggen uit dat we ons hele huis en huisraad bij ons hebben in de vorm van een tentje en dat het nogal wat tijd kost om alles zorgvuldig te verpakken zodat je niet bij de veiligheidsmensen staat met een knipmes of schaar in je handbagage. We pakken alles weer zorgvuldig in en gaan naar de relaxruimte waar we kunnen genieten van zenuwachtig gedribbel om ons heen van mensen die eigenlijk al willen instappen, terwijl het vliegtuig pas naar de gate rolt om de passagiers te laten uitstappen. Er blijkt toch nog heel veel controle te zijn op de handbagage. Er worden een aantal mensen opgeroepen om hun bagage te laten wegen en ook of de afmetingen voldoen aan de normen van Icelandair. En inderdaad vallen er nogal wat door de mand, dat wordt inleveren. Het gaat alsnog het ruim in en vervolgens even wat dollars aftikken voor de extra kilogrammen. Al met al vliegt de tijd en voor we het weten zitten we op stoel 23E en 23F en keurig op tijd gaan we de lucht in op naar Reykjavik.

Het worden 7.40 vlieguren. We zijn nog topfit want in tijd is het voor ons pas halfvier in de middag dus is er alle ruimte voor uitgebreid een boek lezen of aan de Blog werken en dan zijn die ruim zeven uur zo voorbij. Bij aankomst in Reykjavik wordt het spannend. De overstap is erg krap, we landen om 06.30 uur plaatselijke tijd en we moeten boarden om 06.45 uur voor het vliegtuig naar Amsterdam. In 15 minuten een vliegtuig uit, de bus in naar de vertrekhal plus een eind lopen naar de plaats waar het vliegtuig staat is wel heel erg veel gevraagd. Zelf moet ik ook een bezoekje brengen aan het toilet maar daar ontbreekt de tijd voor. Vanuit de bus sprinten we de aankomsthal binnen, zoeken snel naar de Douane, want daar moeten we ook nog langs! We nemen hier de automatische scan methode, dan hoef je niet in de rij bij de ‘normale’ douane faciliteiten. Dan als een paar idioten hard hollend naar de gate waar het vliegtuig vertrekt. Uiteraard liggen aankomst en vertrekpunt voor ons precies het meest ver uit elkaar. Hier aangekomen even in de rij bij het boarden en 20 min. later ploffen we neer op stoel 9G en 9F.  Het toiletbezoek moet nog even worden opgeschort, als het vliegtuig aan de grond staat kun je geen gebruik maken van deze faciliteiten en dat is op dit moment erg jammer met heel veel druk op mijn blaas.
Een half uur later hangen we in de lucht. En omdat we dicht in de buurt van de business class zitten vlieg ik onmiddellijk uit mijn stoel op het moment dat het lampje uitgaaten de veiligheidsriemen los mogen. Met een intussen rood hoofd arriveer ik in de pantry van de stewardessen en leg uit dat ik sinds een uurtje of 8 inmiddels een ernstig verhoogde druk op mijn blaas heb en dat dit komt door de iets te krappe overstaptijd. Zij begrijpen mijn probleem en ik mag bij hoge uitzondering gebruik maken van het business class toilet en dat is toch aardig. Voor de rest verloopt alles voorspoedig en landen we keurig op tijd op Schiphol. Hier moeten we nog door een klein zuur appeltje bijten. Half Nederland komt blijkbaar terug vandaag en ook allemaal op hetzelfde tijdstip dus is het moordend druk bij de bagageband. Ik zie dat er op het scherm boven de band nog 5 vliegtuigen staan waarvan de bagage eerst wordt afgewerkt en dan zijn wij aan de beurt. Als ik sta te kijken hoe iedereen de koffer van de band plukt word ik aangesproken door een paar dames die net zijn aangekomen uit Atlanta. Of ik hun koffer even van de band kan halen, want die hebben een label heavy en dat krijgen deze geschatte 80 plussers niet meer zelf voor elkaar. Als ik bij de band staat te kijken naar de koffers, word ik een beetje opzij geduwd door een dame in een rolstoel die zegt dat ze graag wat zicht wil houden op de band voor als haar koffer met paarse linten arriveert. Er is ook een dame van de KLM die deze en de andere dames begeleid maar uiteraard niet overal tegelijk kan zijn. Ik heb natuurlijk de twee koffers voor de Atlanta dames van de band geplukt met de heavy stickers en die waren ook echt heavy!! Geschat een kilootje of 50 per stuk en dat is zwaarder dan die twee koffers van ons. Je vraagt je af of ze de hele goudvoorraad van de VS hebben meegesleept, maar uiterst dankbaar gaan de dames richting uitgang.

Dan gebeurt er iets merkwaardigs. Op het moment dat de koffer met paarse linten in zicht komt, staat de mevrouw op uit de rolstoel en sleept de koffer van de band. Op dat moment komt de dame van de KLM en wil mevrouw helpen maar dat wordt resoluut afgewezen. “Ik red me wel” en loopt zo weg met koffer en al, de rolstoel van de luchthaven achterlatend. Ik geloof zelf niet zo in wonderen maar hier waan ik me toch echt even in Lourdes. De wonderen zijn de wereld dus toch niet uit. We staan nog een kwartiertje te wachten en dan verschijnt de tekst op het scherm dat de koffers van onze vlucht in aantocht zijn. We hebben er ruim een uur op gewacht. toevallig zitten onze twee koffers gelijk bij de eerste shift, dus dat valt mee.  Op naar het vervoer dat ons is aangeboden door schoonzus en zwager, die ons buiten op de afgesproken plaats ophalen. We zijn 20 min. later weer thuis met nu toch wel hier en daar wat slaapluizen. Het was weer fantastisch, de 8 door de VS en Canada!!



Wetenswaardigheden:

22 Campingovernachtingen
 8  Motel overnachtingen
 2  B&B overnachtingen

Gereden afstand:

3406 mijl = 5449,6 km

Dia's van de rondreis klik op de link

https://www.youtube.com/watch?v=G60PjdB6YY4

             

Portland de city

Als we om 13.00 uur aankomen bij onze Travelodge dan verbaasd het ons niks dat we nog een paar uurtjes moeten wachten alvorens in te mogen checken.

Dat is geen ramp, we zijn vlakbij Downtown. Een kleine 20 minuten lopen dan zijn we er. Onderweg zien we veel kleine eethuisjes en ook al veel zwervers op straat die daar de dag en de nacht doorbrengen. Geen aangenaam gezicht maar het hoort bij een grote stad. We worden in ieder geval niet lastig gevallen, dat scheelt een hoop. Op het moment dat we het politiebureau voorbijgaan horen we veel herrie. Een man gaat door het lint en gooit met een grote deksel van een vuilnisbak die hij steeds weer opraapt en op de grond gooit. Intussen is hij flink aan het schelden tegen de agenten die inmiddels buiten het bureau staan. Hij blijft steeds maar weer de deksel oprapen en met geweld weer tegen de grond kwakken waardoor de hele buurt staat te kijken wat er aan de hand is. De man is nauwelijks tot bedaren te brengen. Hij bindt pas in als een van de agenten zijn stroomstootwapen trekt.

We lopen door en vinden de foodcourt voor de lunch. We houden het bij een broodje (twee voor de prijs van één) en yoghurt. Daarna gaan we nog even rondneuzen en vast plannen maken wat we morgen beslist willen zien. Vervolgens kunnen we terug naar de lodge om in te checken. We krijgen een nette kamer met een bad wat we het eerste gaan benutten. We hebben redelijk veel stof gesnoven de laatste dagen, zeker als je alle smok van de bosbranden meetelt, dus even poedelen kan geen kwaad.

Op naar Downtown, kijken voor een leuk restaurant. Er zijn er veel maar bij de meeste is het “take away” en geen bediening. Uiteindelijk vinden iets leuks: een Mongools restaurant. Aangezien wij dat ook niet iedere dag eten lijkt het ons wel wat. We gaan naar binnen en zien een groot buffet met allerlei soorten rauwe groenten, vlees en vis en een bakplaat van een meter doorsnee.

De dame die ons naar de tafel begeleidt vraagt of we het concept kennen.We moeten het antwoord schuldig blijven. Ze legt het uit en het is vrij simpel: Je mag een schaaltje vol laden, dat aan de kok geven en die bereidt het op de grote hete bakplaat. En je mag zoveel eten als je maar kan. We hebben er heerlijk van gesmuld maar in vergelijking met de Amerikanen hebben wij maar mini porties genomen. We staan versteld wat die mensen naar binnen schuiven. Het begint te schemeren en we lopen terug naar de lodge voor een goede nachtrust zonder toeterende treinen.

Voor de ochtend staat als eerste een wandeling door de stad van west naar oost op het programma. Daar is de mooiste Chinese Garden van de west coast en die is een bezoekje waard. In de stad zien we heel veel zwervers en ook protest groepen die dag en nacht protesteren tegen het uit elkaar halen van gezinnen en kinderen die bij hun ouders worden weggehaald. Mr Trump scoort bij deze groep geen hoge punten.

Rond de Chinese wijk is het helemaal vol met mensen die op straat leven.

Typisch dat we dat ook in de andere grote plaatsen zagen zoals Vancouver en Seattle. Je hebt er geen last van maar het is geen leuk aanzien van de stad.

Rond tien uur zijn we bij de Chinese Garden waar het nog niet zo druk is en kunnen we in alle rust genieten van het schitterend aangelegde park en mooie plaatjes schieten van de kunst die rijk vertegenwoordigd is. 

Dan op naar het Waterfront om de de oude hefbruggen te zien die ook nog dubbeldeks zijn. We hebben in een folder gelezen dat de Japanse tuinen heel bijzonder zijn, maar die liggen aan de rand van Portland.

We zoeken een light rail tram en gaan voor een ritje dwars door downtown naar het Washington park waar ook een rozentuin en een Zoo zijn en dus de beroemde Japanse Garden. Vanaf het eindstation van de tram kunnen we met een gratis pendelbus mee en ruim een kwartier later zijn we op een riante heuvel waar we ook Mount Hood zouden moeten kunnen zien. Maar de vele bosbranden gooien letterlijk en figuurlijk roet in het eten. We zien een heel klein puntje van de top van Mount Hood en voor de rest smog. Dan naar de Japanse Garden. Wij hebben nog steeds het idee dat het zo midden in de week niet zo druk is maar hier hebben ze een staat of vier voor vandaag uitgenodigd en ook nog op hetzelfde uur! Dan is het écht druk!! We staan in de rij voor de kassa met een geschatte wachttijd van een half uur en ook de prijs valt een tikkeltje tegen. We kijken elkaar aan en zeggen tegelijk: “niet naar binnen” en stappen uit de rij en gaan richting de rozentuin. Deze is gratis, maar wel half uitgebloeid. Je kan tenslotte niet alles hebben. We snuiven wat rozengeur op en gaan weer richting shuttle. Deze zien we net vertrekken dus moeten we even een kwartiertje wachten. Dan stopt ineens de lijnbus, de deur gaat open en de dame achter het stuur vraagt waar we heen willen. We wachten op de free shuttle die naar het station gaat. Ze nodigt ons uit om dat met haar bus te doen, ook voor free, dat is boffen en heel erg aardig. 

Terug naar het centrum op het centrale plein is het al behoorlijk gezellig. Het lijkt een beetje op een amfitheater waar je op de trappen heerlijk kunt hangen. Er wordt inmiddels gebouwd aan een reuze scherm. Vanavond wordt er een gesponsorde film vertoond als het gaat schemeren en vooraf is een optreden van een plaatselijke band. We spreken af dat we vanavond na het diner hier nog even flink los gaan :) 

Nu nog even op zoek naar het Mexicaanse restaurant waar we een vorkje mee willen prikken vanavond. De dame van het visitor center waar we geweest zijn deed alle moeite om van alles uit te printen voor ons hoe we daar op een makkelijke manier kunnen komen. We besluiten om de route vast vanuit de stad te verkennen. Het is een mooie route langs het Waterfront maar het is toch wel wat lastig om bij de Mexicaan te komen. We moeten onder alle flyovers door die Portland rijk is en dat zijn er een paar. Na ruim een uur komt er iets in beeld wat op “Cha Cha Cha’, de Mexicaan lijkt. 

We bekijken de menukaart waar niets op aan te merken is. Alleen, hoe komen we van hier weer in de Travelodge? Lopend lijkt het niet te doen zonder over een Hyway te wandelen en dat lijkt ons geen optie. Er gaat ook nog een lightrail tram op een minuut of tien lopen die via het centrum gaat. Voor 5 dollar zijn we klaar. We weten niet precies waar we eruit moeten om weer bij de Travelodge te komen en vragen het aan verschillende mensen bij de halte, maar daar komen 10 Amerikanen niet uit, dus hop de tram in op goed geluk. Na een paar haltes herken ik de contouren van een paar hoogbouw torens en dan ineens een Starbucks die me bekend voorkomt. Ik roep tegen Renée:”Uitstappen” en 7 minuten later zitten we in de Lodge en beginnen gelijk aan het Happy Hour. Een uurtje rust en een glaasje wijn en dan voor het galgenmaal toch richting het centrum. We hebben vanmiddag een Vietnamees restaurant gespot dat ons wel wat leek. Lekker opgefrist gaan we op pad en na 20 minuten zijn we bij locatie. Bij de Vietnamees staat een rij van wel 25 meter buiten, 2 a 3 mensen breed die allemaal staan te wachten tot ze naar binnen mogen. Een ding is duidelijk dit moet een goede keuken zijn aan het aantal mensen te zien wat hier wil eten. Maar wij gooien de handdoek in de ring. Hier nog weer in de rij vinden we geen optie en verderop zit ook een Mexicaan die Boritos maakt en dat wordt onze man. We smullen heerlijk en gaan dan naar de slotceremonie van onze vakantie: Het plein met muziek, film en dans en spelletjes. We winnen nog snel twee zonnebrillen bij een spelletje two of a kind en en een CD met voor ons totaal onbekende muziek bij een ander spel.  Vervolgens sloffen we terug richting onze lodge. De vakantie zit er op en het was TOP!! Morgen terug naar Nederland.