Calgary Down Town
Het was niet al te koud vannacht en we hebben een uurtje of 8 liggen knorren als om half zes de buurman de auto start en besluit camping Calgary West te verlaten. Daarna is het slapen voor mij geen Issue meer. Na een paar keer draaien hou ik het voor gezien en besluit ook spontaan nog wat aan de Blog te werken en deze vroeg te posten, zodat de grote groep volgers de post op tijd in hun mailbox hebben. Dan eerst een ontbijt en daarna op zoek naar een station om met de trein naar de stad te gaan. Met de auto is dit geen optie want ook hier rijzen de prijzen de pan uit als je een beetje dichtbij het centrum wilt parkeren. De tip voor trein komt van de jongste bediende van de food store op de camping, in het dagelijks leven student en die weten meestal wel hoe je voordelig van a naar b komt. Op het station krijgen we hulp van een jongman, waarschijnlijk ook student, hoe je een voordelig kaartje uit de automaat kunt rammelen. Zo dat is ook gelukt. Reizen is niet moeilijk. Als je maar genoeg handlangers inschakelt kom je er vanzelf.
Nu nog even de vraag op het perron welke kant naar Down Town is en klaar zijn Renée en Thomas. Een minuut of 6 later rolt de trein binnen en gaan we zitten. Ongeveer 20 minuten later zijn we in het centrum. Als we uitstappen zijn we in de buurt van Medal Plaza waar in 1988 de gouden, zilveren en bronzen medailles werden uitgereikt aan de winnende deelnemers. We vinden op een bronzen plaquette de namen van Yvonne van Gennip, Jan Ikema, Gerard Kemkers en Leo Visser terug. Eigenlijk heel bijzonder. In die periode was ik werkzaam in het Marathonschaatsen en had veel contact met Egbert van het Oever, de toenmalige coach van Yvonne van Gennip. Best leuk om nog na te genieten van de fantastische prestaties van de atleten.
We gaan verder de stad te bekijken. Het is wel even wennen hoe het zit. Achter de kleine façades zitten hele shopping malls. Zo ga je bij Mc Donald naar binnen, je loopt dwars door zaak naar de andere uitgang en je staat zomaar in een enorm centrum met meer dan 50 winkels. We vervolgen onze tocht en belanden ineens in een Japanse reclame spot. Allerlei dames in originele kledij moet paraderen over een stukje wandelpromenade, begeleidt door een dame die op een soort viool wat “jank muziek” tevoorschijn tovert. Ongetwijfeld heel knap wat ze speelt maar net niet geschikt voor westerse oren denk ik. Het heeft nog al wat voeten in de aarde om de opdringerige massa op afstand te houden. Speciaal onze Aziatische mede toeristen mengen zich spontaan tussen de opname set met hun eigen camera's en zijn daar niet zo makkelijk weer af te krijgen.
In het kleine poosje dat wij er staan moest het een keer of vier over. Wel grappig om mee te maken. We gaan weer verder met onze rondtoer door de stad en belanden in Chinatown. Altijd leuk om daar rond te dolen en uiteindelijk ook wat te eten. Deze keer nodigen we een Vietnamees uit om voor ons wat te koken. Het is een klein inpandig stalletje waar ze in de rij staan om te bestellen. Als we aan de beurt zijn en wat bestelt hebben zie we een bordje op de toonbank “only cash”.
Verschrikt zegt Renée geen Canadese dollars te hebben. Een vriendelijke man die net afgerekend heeft wil ons wel uit de brand helpen. Hij spreekt redelijk goed Nederlands en blijkt hier al twintig jaar te wonen. Hij heeft ook nog een flatje in Rijswijk. Hij zegt:”Geef maar 10 US dollars dan krijg je van mij 20 Canadese dollars”. Dat is niet slecht, we verdienen zo snel 4 euro’s op deze wisseltruc. We bedanken hem hartelijk en gaan genieten van het beste Vietnamese broodje wat er in heel Calgary te koop is volgens de omstanders. Een mevrouw wijst ons er op dat er op de hoek ook een Vietnamese broodjeszaak is maar die heeft niets te doen. Dus was dit een goede deal op twee manieren!
We gaan weer terug het centrum in en genieten nog van een paar hoogtepunten die we zo links en rechts zien.
Een ervan is een enorm hoofd, gemaakt lijkt het, van betonijzer en daarna schitterend wit geschilderd. Je kunt er onderdoor lopen en er verder je eigen fantasie op loslaten. Het is gemaakt door de kunstenaar Jaume Plensa, een Spanjaard, tussen 2008-2012. Het heet ‘Wonderland’.
We gaan in een grote Mall naar een Starbucks voor een frisje dit keer en proberen gelijk nog wat aan de Blog te werken. We hebben geen stroom op de camping dus wordt er een lijntje uitgegooid voor stroom. Het is heel normaal dat we daar de Starbucks een beetje voor verbouwen om bij de stopcontacten te komen
Niemand kijkt er van op, we kunnen rustig ons gang gaan. Na een klein uurtje hebben we de tekst klaar en ga ik me excuseren voor de tijd dat we de zaak hebben verbouwd en dat we gratis stroom hebben gebruikt. De eigenaar wuift al de excuses weg en vraagt of we nog koffie willen van het huis. We zijn echt verbaast over de gastvrijheid en bedanken hem hartelijk. Maar een paar minuten later staat hij ook nog eens met een paar heerlijke koeken voor onze neus. Met nogmaals bedankt gaan we een trein zoeken die ons terugbrengt bij onze auto. Het was weer zeer de moeite waard deze dag in Calgary.
PS
De foto's die we gebruiken zijn van de telefoon dus niet altijd even fraai,in Nederland komen de mooie foto's erin de bestanden van deze foto's zijn voor nu te groot. (Sorry).
