We beginnen met het aanschouwen van een tentenkamp vol met brandweerlieden die de nacht hebben doorgebracht op onze camping. Laat in de avond komen de laatsten terug van een brand op zo'n 10 mijl afstand, daar heeft het geweldig gefikt.
Het is ook hier al tijden gortdroog en dan zit een ongeluk in een klein hoekje. Zeven brandweerauto's en 25 brandweerlieden bewaken de boel hier. Ze slapen in kleine tentjes die naast de auto's staan.
Gelukkig hebben we er geen last van gehad. We vertrekken om een uur of zeven van de camping richting de Canadese grens naar de plaats Spokane en dan naar Newport. Daar vandaan is het nog ongeveer 2 uur rijden naar de grens met Canada. In Spokane stoppen we uitgebreid voor koffie en om de stad te bekijken. Het is alweer ongelooflijk heet dus lang in een stad rondhangen doen we niet. We kijken nog snel bij het waterpark en gaan dan naar Newport. De camping ligt aan een meer en is van het model groot. We hoeven niet eens uit te stappen, alles wordt aan het autoraampje in orde gemaakt en we worden daarna met het traditionele golfkarretje naar de plaats begeleid. We krijgen een vrij grote plek, maar alles is er scheef aan en het is toch wel lekker op een beetje vlakke ondergrond te liggen. Renée loopt terug naar de receptie om te kijken of we soms een plaats kunnen opschuiven geen 207 maar 206. Als ik nog eens goed rondkijk zie ik om de twee bomen een enorme wespenvanger hangen met daarin al honderden van die goudgele rakkers. Ik schrik en loop ook naar de receptie om dit met Renée te overleggen. Een steek van een wesp kan voor Renée hele vervelende gevolgen hebben en het vakantieplezier aardig vergallen. We vragen aan de dame achter de balie of het heel erg is met de wespen dit jaar en krijgen als antwoord: het is bijna augustus en dan zijn er traditioneel veel van die goudgele rakkers. Kunnen we misschien een cabin krijgen vragen we, want in de tent lijkt ons geen optie met zoveel visite van wespen op onze plaats.
Na wat zoeken in de computer kunnen we wel een cabin krijgen voor twee nachtjes maar “we hebben hier alleen maar de luxe versie” zegt de dame en die kost 300 dollar voor de twee nachten exclusief tax. Dat lijkt ons wat veel en gelukkig kunnen we onze reservering kostenloos annuleren want ze begrijpt het probleem. We vertrekken en rijden naar de plaats Newport om via internet een kamer te zoeken. En dat valt nog tegen, in de hele omgeving vinden we twee lodges waar we nog terecht kunnen, voor de rest is alles volgeboekt. We besluiten Bear Creek lodge aan de Mt Spokane te reserveren, dat betekent wel weer 30 mijl de verkeerde kant uit rijden, maar alles beter dan lek gestoken door de wespen. We gaan op weg, het is zeker wel een uur rijden hoog de Mountains in. We vinden het wel leuk om weer eens een dag te gaan hiken in plaats van rondzeulen in een bloedhete stad.
Bij aankomst bij de Bear Creek Lodge zit alles op slot. We zien binnen wel enkele lampen branden maar voor de rest geen beweging. We lopen rond de lodge en vinden een deur die open is en gaan al roepend naar binnen. Maar we krijgen geen enkele reactie. We kunnen ongestoord het hele pand door sjouwen maar geen eigenaar te vinden. Opeens krijg ik een bericht van Sam, de eigenaar, via email dat hij aan het inkopen is in Spokane en om half zeven bij de lodge kan zijn. (Het is nu net vijf uur) We krijgen ook twee telefoonnummers van Sam en kunnen hem bellen, maar op onze telefoon geen enkel signaal van een telefoonmaatschappij, dus dat lukt niet. We sturen Sam een mailtje dat we geen verbinding kunnen maken en dan blijkt dat je een satelliet telefoon nodig hebt in dit gebied en anders niet kunt communiceren.
Uiteindelijk brengt een werknemer van Sam de oplossing.
Hij kan ons in de kamer laten en nu hoeven we geen anderhalf uur meer voor de deur rond te hangen. Het enige wat we niet begrijpen is dat we volgens de boekingssite “de laatste kamer” in deze lodge hebben geboekt van de 40 die er zijn maar er is geen spoor te bekennen van andere gasten. Zouden ze allemaal een dagje zijn gaan hiken of was het een stuntje van Hotels.com?
Om half zeven is Sam terug uit de bewoonde wereld en gaat voor ons kip met friet maken, heerlijk. We praten wat bij en maken samen met Sam een plan om morgen naar de top van Mt Spokane te gaan. Sam kan niet mee, hij moet koken voor 80 gasten die morgen hun Hot Rod komen showen en gelijk een stukje eten. We gaan naar bed, morgen weer een dag.
