Ditjes en datjes!!
We naderen de grens met Oregon vandaag en beginnen aan de laatste week van onze vakantie. De trip die we hebben uitgezet is in de vorm van het cijfer 8.
Eerst een drietal staten in de VS; Oregon, Washington en Idaho en dan de volgende lus in Alberta en British Columbia in Canada. De kilometers die we thuis hebben berekend zijn er ongeveer 5500. Gisteren stond de teller op 5080 en met nog ongeveer 250 mijl te gaan blijven we keurig binnen het schema, wat mij een 9+ oplevert van Renée. (je pikt het toch even mee ;) Vorig jaar hebben we 7600 km gereden en dat is toch redelijk veel, dus is er thuis afgesproken dat deze keer binnen de perken te houden om niet met het bezichtigen van hoogtepunten in de knel te komen en niet alleen maar de firma’s Esso en Shell te spekken. Vandaag is dat zeker niet het geval. De afstand van de camping naar het motel is 15 km. oftewel 14 minuten. En je leest het goed geen camping maar een Motel. Er is vorige week iets fout gegaan bij het plannen. Als je veertien nachten denkt te boeken, moeten dat er geen dertien zijn. Tijdens het nakijken gisteren kwamen we erachter dat we een nacht te weinig hebben om te slapen. Dus de site van hotels.com en booking.com worden geraadpleegd, maar zoals gewoonlijk en vooral op het weekend is de wifi verbinding op de camping uitermate slecht en valt steeds uit. Daarnaast betaal je de hoofdprijs zowel op de camping als in een Motel. Aangezien we dat niet van plan zijn is geduld een schone zaak en wachten we tot de volgende morgen heel vroeg om wat te scoren. Vooral in de vakantieperiode is het lastig om iets geschikts te vinden. De campings zijn overvol en ook de Motels en Hotels doen het goed en een B&B is helemaal niet te betalen hier aan de Pacific Coast. Maar uiteindelijk lukt het toch een plekje te vinden op 15 km. afstand van de camping zodat we een bed hebben en niet als zwervers op straat hoeven te slapen.
Deze suggestie gaat toch weer van tafel. Als we in de buurt van het Motel komen blijkt dat er helemaal niks, maar dan ook echt niks te doen is. Zelfs een stukje wandelen kun je er niet. We zoeken een McDonalds een stukje verderop om nogmaals te gaan zoeken of er nog wat beters te vinden is en dat lukt. Precies op de grens met de stad Portland vinden we nog een betaalbaar Motel met een paar reuze shopping malls voor de deur, dus hier kunnen we de dag wel doorkomen. We hebben het andere Motel geannuleerd en rijden spoorslags de 50 mijl richting Portland.
Onderweg zien we toch wel vreemde dingen. Regelmatig vliegen de stukken van klapbanden je om de oren. We hebben het idee dat de Amerikanen het niet zo nauw nemen met de controle op hun materiaal. Het is wel frappant dat het meestal vakantie trailers zijn die op de vluchtstrook hun banden staan te vervangen. Ze rijden er ook nog behoorlijk hard mee, zo’n 115 km per uur, dus als er een klappertje komt is de schade ook redelijk groot. Er zijn nog wel een paar dingen die ons opvallen. Bij aankomst op de camping en dat is meestal tussen 8 PM en 10 PM halen ze hun reservering uit het bakje en gaan zelf naar de plaats. Zonder reservering geen plaats. De afrekening is al klaar en de creditcard doet de rest. Dus niet eindeloos wachten ‘s morgens om af te rekenen zoals in Europa vaak voorkomt.
Je hoeft ook niet te wachten tot de poort open gaat, je kunt dag en nacht aankomen en vertrekken. Meestal gaan de eersten alweer om een uur of zes op pad. Of ze laten de hond nog even uit op de camping, ook een rare gewoonte, niet buiten de camping maar er op en vaak vlak voor je deur. Ze ruimen het wel keurig op maar toch niet fris.
Een ander vreemd dingetje waar we aan moeten wennen zijn de kampvuurtjes die per definitie één meter van je tent worden opgestookt. Wij worden er een beetje zenuwachtig van als er wat vonkjes richting onze tentje gaan dat van uiterst licht, dun materiaal is gemaakt. Meestal lukt het wel om in goed overleg de buren te bewegen iets verderop hun vlees te grillen, een paar meter is vaak al genoeg. Ze doen zoiets louter uit onwetendheid omdat tentkamperen hier niet nummer 1 staat en zij minimaal met een trailer of bus van een meter of 12 op weg zijn en een paar vonkjes geen schade aanrichten aan hun weekend optrekje.
Voor de rest geen kwaad woord over de mensen. Ze zijn heel vriendelijk en wat ons ook opvalt héél geduldig. We hebben soms eindeloze rijen zien staan wachten bij een evenement of bij de ijsverkoper en niemand die zich eraan stoort om een half uurtje in de brandende zon te staan.
Het auto rijden gaat heel relaxed. “Keep your lane en alles komt goed”. Links en rechts inhalen het kan allemaal en als er iemand met pech op de vluchtstrook staat remmen we allemaal een beetje af (meestal klapband) en rijden niet de vouwen uit zijn of haar broek.
Het zijn zo van die ditjes en datjes die je moet weten. Voor rest een fantastisch land om op vakantie te zijn. We besluiten de dag met een Indiase maaltijd!!Tikka Masala.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten