Vertrek naar VS & Canada

Blog VS en Canada

Op pad 17/07/2018

En dan is het zover. Na de laatste heftige weken met nog snel een winterdak op ons chateau in Oostenrijk laten plaatsen, een paar familiebezoeken er doorjassen en ook nog snel een andere auto aanschaffen is het eigenlijk net even teveel van het goede. Maar alles valt nog net binnen wat een mens kan hebben voor je er een complete burn-out aan overhoudt. Als pensionado denkt een ieder dat je kunt zwemmen in mega veel vrije dagen, maar dat valt toch een beetje tegen als je nog regelmatig een vakantie uitje verzint en er tussendoor ook nog een wandelmarathon door jaagt van ruim 43 km. 

Op 28/8/2017 hebben we besloten om toch nog maar eens een gecombineerde VS-Canada reis te maken. Vooral de grote parken in het westen van Canada zoals Banff en Jasper hebben al jaren mijn aandacht en we hebben nu nog een paar goede benen zodat we daar optimaal van kunnen genieten. We besloten ook maar gelijk te boeken, het scheelt altijd de nodige dollars als je dat een jaar voor vertrek alvast doet. Ook de huur van een auto kan een behoorlijk voordeel opleveren. 

Op deze dinsdagmorgen komt Johan ons ophalen en afleveren op luchthaven Schiphol. We zijn niet de enige die in de drukste tijd van het jaar erop uittrekken. Keurig op tijd zijn we bij de luchthaven en we hebben nog precies 3 uur en een kwartier voor vertrek. Tegenwoordig is het met alle veiligheidsvoorzieningen geen overbodige luxe om minimaal 3 uur van te voren aanwezig te zijn, dus tijd genoeg denken wij. Maar bij vertrekhal 1 balie 1 is het al lekker druk. Er staat al een rij van 50 meter en net als we willen  aansluiten wordt de rij nog een stukje opgerekt en is deze gelijk 100 m. Om 11.00 uur gaat de balie open en kan de eerste inchecken. Maar als we het tempo van onze incheck dames zien dan kan het best zijn dat we voorlopig nog niet aan de koffie kunnen. Uiteraard tref ik het weer dat achter mij een dame staat die de hinderlijke gewoonte heeft steeds als we na tien minuten weer 2 meter kunnen opschuiven zij haar karretje met bagage bij mij in de achillespezen plant. Ik heb al een paar keer achterom gekeken maar zij blijft rustig door telefoneren en geeft totaal geen sjoege. En dan duurt wachten lang! We vermaken ons maar met de overige reizigers die op slinkse wijze de rij een beetje proberen te ontlopen. Onze oppasser ( lees: man van het lintjes spannen)houdt het ditmaal goed in de gaten en kijkt lachend naar mij en zegt dat hij dagelijks alle smoesjes hoort die worden verzonnen om toch maar een klein beetje eerder bij de drop-off te zijn. Eindelijk na 1uur en 20 minuten zijn onze koffers door de drop-off en kunnen we naar de volgende hobbel: de security check, ook een belevenis op zich. Maar als we door de poortjes zijn kunnen we eigenlijk gelijk aan de bak. Rugzak uitpakken, alles keurig verdelen. Deze keer heb ik maar vier bakken nodig, vorig jaar nog zes, dus gaat het al met al toch iets vlotter. De schoenen hoeven niet meer uit en dat scheelt gelijk een bak. Het gaat verrassend vlot, ik mag me nu melden voor de bodycheck en dat gebeurt ook ditmaal weer met een gegraai van jewelste. Je kan er bijna een “Me Too” probleempje van maken. Een kwartier later staan we in de taxfree hal en kunnen linia recta naar de gate. Nog even snel een saucijzenbroodje en we kunnen door naar de gate waar we nog even relaxt kunnen zitten en dan instappen en de lucht in voor 2 uur en een kwartier naar Reykjavik.

De vlucht is relaxt maar mijn medereiziger aan de rechterzijde is wat minder blij. De geschatte lengte is 2 meter 10 + en in de economy class is dat vragen om het nodige pers en wring werk om plaats te nemen om daarna voor de komende 2 uur en een kwartier niet meer te bewegen. Want om je er voor de tweede keer tussen te persen lukt nooit meer. Soms heeft lengte voordelen maar ik kan ze voor mijn medereiziger niet bedenken. De landing wordt ingezet en mijn medereiziger raakt opgewonden over het weer. Het is een schitterend zonnige dag op IJsland. Ik vertel hem tussen neus en lippen door dat wij dat drie jaar geleden niet hebben meegemaakt en dat het bij onze aankomst sneeuwde en de temperaturen die zomer nauwelijks de 5 graden aantikte en dat 4 weken lang. Ik wens hem een fijn verblijf en echt mooi weer. We verlaten het vliegtuig en gaan op zoek naar de gate waar het vliegtuig zal staan om ons verder richting Portland in de VS te brengen.

Op de elektronische borden echter nog geen spoor van onze vlucht. We moeten geduld hebben en na een kwartier komt er een aanduiding dat ze het nog niet weten. Nog even geduld a u b en dan eindelijk op het bord: Portland gate 16 C. We kijken in alle richtingen “C gates” maar geen 16 C! Toch raar! Even een lieftallige grondstewardess aanspreken. Deze is ook niet zo heel duidelijk. Er wordt omslachtig naar de richting verwezen waar we net vandaan komen en ik vertel haar dat wij het daar niet konden vinden. Dan kunt u het beste naar de infobalie gaan. Onderweg er naar toe komen we een grondsteward tegen die wat duidelijker is. Hier in deze D rij aansluiten en door de douane, is de boodschap. U moet op 16 D zijn en dus nier 16 C! Dat verklaart veel. Na wat omzwervingen komen we toch bij de goede gate en het goede vliegtuig. Wat is reizen toch een fantastische bezigheid. Totaal geen stress en alleen maar lachen. Ik ben benieuwd wat onze douaniers in Portland voor ons in petto hebben. De binnenkomst in de VS is ook een dingetje met hoogte maar ook veel dieptepunten. We gaan het meemaken.

Nu eerst een uurtje of 8 op je achterste zitten en genieten van het diner in de lucht.

Thuis hebben we al in orde gemaakt dat we tijdens het reizen regelmatig van food worden voorzien. Renée dacht dat we ook op de vlucht van Amsterdam naar Reykjavik zouden worden voorzien van een kleine snack maar elke keer als de stewardessen langs komen worden we steevast overgeslagen. Dus maar even op de info knop gedrukt en een halve minuut later staat een lieftallige IJslandse ons te woord. We vragen of er ergens in het systeem een klein foutje zit omdat onze snack wel betaald maar niet geserveerd wordt. Er is een klein overleg met haar collega en weer een minuut later is daar de snack! Een stuk pizza voor Renée en een broodje kalkoen voor mijnheer. Eet u smakelijk. Helaas gooi ik nog snel even mijn heerlijke glaasje rode wijn over het kleine tafeltje voor me. Dat druipt er natuurlijk gelijk weer vanaf zodat ik voorlopig soppend op mijn zetel zit, maar met nog een uurtje of zes te gaan zal het tegen de tijd dat we aankomen wel droog zijn.

Het is een mooie vlucht vooral als we over de Rocky Moutains vliegen. Gigantisch wat een hoeveelheid sneeuw er nog ligt. 

Keurig op tijd landen we in Portland en nu komt het inchecken in de VS. Het lijkt er altijd op dat de douaniers zorgvuldig uitgekozen worden om maar zo chagrijnig mogelijk te kijken. We zien dat de tijd hier niet stil heeft gestaan. Zelf inchecken is hier sinds kort in de mode en met behulp van een klein, nogal gezet Amerikaans mannetje, zijn we heel snel het land binnen en dat is prettig na intussen een uurtje of 18 reizen. Het is even zoeken om het busje van de juiste maatschappij te vinden die ons naar de Car Rental moet brengen. Renée gaat op onderzoek uit en ik blijf bij onze bagage. Even later zie ik Renée zwaaien dat ze het busje gevonden heeft. De chauffeur, een vrolijke donkere Amerikaan, kijkt nogal verbaast als hij Renée alleen met een laptoptas ziet staan. Als ze aangeeft dat haar husband de koffers heeft zegt hij :”Okay, tell him to run!” en hij moet zelf erg hard lachen om zijn grapje. Met nog één ander gezin brengt hij ons snel naar het verhuurbedrijf waar een spiksplinternieuwe Jeep cherokee 4x4 voor ons klaar staat. Dat is toch wel tof toeren lijkt mij de komende weken. Nu het laatste stapje voor vandaag richting Travellodge voor een welverdiende nachtrust. Welterusten en tot morgen.